Alle onderstaande video's worden weergegeven aan 1,5x de werkelijke snelheid.
Vandaag was eigenlijk een overgangsdag van de regenwouden en kustregio van Olympic NP naar het gebergte van North Cascades NP.
Als we de gordijnen opentrekken is het eerder miezerig en dus een totaal ander weer dan de voorbije dagen. We hebben de ferry Port Townsend - Coupeville van 11u gereserveerd en we zullen dus niet veel aan dek moeten zitten. De overgang duurt trouwens maar 30 minuten, dus zo veel is er toch niet te zien. We komen bij de ferry terminal aan om 10u10 en de dame bij de ingang vraagt of we met de boot van 10u15 willen meegaan, vermits er nog plaats vrij is. Uiteraard gaan we daar op in vermits we hier anders nog zowat 45 minuten moeten wachten.
De overtocht verloopt heel rustig en na 30 minuten rijden we Whidbey Island op.
Heel merkwaardig na zo'n korte overtocht, maar de uitzichten zijn hier ineens helemaal anders met heel wat grote landerijen. Het weer is hier ook veel beter dan aan de andere kant van het water.
We rijden langs de Deception Pass en stoppen even bij de Deception Bridge. De naam "Deception" ("Misleiding") werd in 1792 gegeven door George Vancouver, een Brits marine-officier en ontdekkingsreiziger, omwille van het feit dat hij dacht dat Whidbey Island een schiereiland was in plaats van een eiland.
De Deception Bridge werd in 1935 in gebruik genomen.
Het was ons de voorbije dagen opgevallen dat onze auto niet bijzonder veel power had zodra de weg een beetje begon te klimmen. Daarom gaan we eens langs bij een Enterprise vestiging in Burlington om te zien of ze niets anders staan hebben met een krachtiger motor. We hebben de komende weken immers nog heel wat bergpassen te overwinnen.
Jammer genoeg is er geen alternatief voorhanden in dezelfde prijsklasse (Jeep Grand Cherokee). Maar dan blijkt de verantwoordelijke de klanttevredenheid hoog in het vaandel te dragen en ze biedt ons, zonder prijstoeslag, een klasse hoger aan, namelijk een Ford Explorer Limited. We gaan eerst eens naar de auto kijken maar hij is vanbinnen bijzonder vuil. Geen probleem echter, ze gaan die, terwijl wij gaan lunchen, volledig kuisen.
Als we echter terugkomen is er nog niets veranderd, maar ze zegt ons dat ze een nog betere oplossing heeft : een nagelnieuwe (80 mijl op de teller) Ford Explorer Limited, 3500cc, 6 cylinder en 295pk. Ook een echte 4x4 (geen AWD) met elektronische instelmogelijkheden voor ondergrond en clearance. Nou, dat is niet bepaald een nutteloze stop geweest...
Vooraleer we op de baan gaan bekijken we alles nog eens goed want het instrumentenpaneel is volledig digitaal en biedt bijna evenveel instelmogelijkheden als een modern vliegtuig... Tot zelfs de pedalen zijn elektronisch in de hoogte regelbaar. De handleiding beslaat...525 pagina's.
De eerste bestemming van onze piepjonge rakker is al meteen een dirt road: de Sauk Mountain Road, een zijweg van de I-20, de North Cascades Highway. Deze 8 mijl lange weg kronkelt zich steil tussen de bomen naar een fantastisch uitzichtpunt waar men bij helder weer Mount Rainier ziet liggen. Men kan hier ook een heel mooie hike doen van zo'n 4.5mijl. Wij hebben deze echter niet gepland en waren enkel van plan om tot bij de trailhead te rijden. Op het einde rijden we zelfs gedeeltelijk door de sneeuw.
Door de zwaarbewolkte lucht is het uitzicht heel wat minder dan het zou kunnen zijn, maar we blijven hier toch een beetje en slaan ook een babbel met een Amerikaans koppel dat net de hike gedaan heeft. Ze konden die echter, omwille van de sneeuw, ook niet volledig doen.
We vervolgen de North Cascades Highway tot bij het Visitor Center.
Hier willen we nog even ons licht gaan opsteken over de hike die we morgen willen gaan doen, de Heather & Maple Pass. Nou, op een antwoord hoeven we niet lang te wachten: inaccessible due to much snow... Dat is uiteraard iets waar men altijd rekening moet mee houden als men begin juli naar deze regio komt en we beginnen dan ook samen met de bijzonder behulpzame ranger naar alternatieven te zoeken. Dé allermooiste hike in de regio is de Cascade Pass Trail. Die is echter ook nog niet volledig sneeuwvrij, maar men kan die wel al voor het grootste stuk lopen. Enig nadeel: daarvoor moeten we vanuit onze verblijfplaats van vanavond, Mazama, 2 uur rijden tot bij de trailhead. En 's avonds uiteraard ook nog eens 2 uur terug. Ze geeft ons ook nog een gedetailleerd plan mee van mogelijke trails in de omgeving van Mazama en we besluiten dat we alles in overweging gaan nemen.
We zetten onze weg verder langs de I-20 en stoppen onder andere bij de Diablo Dam.
En iets verder bij het mooie Diablo Lake.
We vervolgen de North Cascades Highway tot bij het Visitor Center.
Hier willen we nog even ons licht gaan opsteken over de hike die we morgen willen gaan doen, de Heather & Maple Pass. Nou, op een antwoord hoeven we niet lang te wachten: inaccessible due to much snow... Dat is uiteraard iets waar men altijd rekening moet mee houden als men begin juli naar deze regio komt en we beginnen dan ook samen met de bijzonder behulpzame ranger naar alternatieven te zoeken. Dé allermooiste hike in de regio is de Cascade Pass Trail. Die is echter ook nog niet volledig sneeuwvrij, maar men kan die wel al voor het grootste stuk lopen. Enig nadeel: daarvoor moeten we vanuit onze verblijfplaats van vanavond, Mazama, 2 uur rijden tot bij de trailhead. En 's avonds uiteraard ook nog eens 2 uur terug. Ze geeft ons ook nog een gedetailleerd plan mee van mogelijke trails in de omgeving van Mazama en we besluiten dat we alles in overweging gaan nemen.
We zetten onze weg verder langs de I-20 en stoppen onder andere bij de Diablo Dam.
En iets verder bij het mooie Diablo Lake.
We passeren ook de trailhead voor onze geplande hike van morgen, de Heather & Maple Pass, en ze hebben inderdaad niet overdreven.
We kijken ook nog eens in het trailregister en alle commentaren van de laatste dagen zijn identiek: we had to return after 30 minutes due to impassable snow
Een bijzonder spectaculair uitzicht langs de North Cascades Highway is dit van de Washington Pass.
Waar we 10 minuten later zelf langs rijden op weg naar Mazama waar we om 19u aankomen.
We checken in en gaan eerst eens naar onze kamer kijken. En wat een aangename verrassing is dit zeg! Vooreerst is het ganse gebouw een bijzonder mooie lodge die heel warm en smaakvol ingericht is. Zelfs bij slecht weer kan men zich hier niet vervelen. En de kamer is volledig in koloniale stijl met veel hout en accenten waarover nagedacht is. We zijn al blij dat we hier 2 nachten verblijven.
Op aanraden van de vrouw aan het onthaal gaan we eten in een Iers restaurant hier zo'n 5 mijl verder. We eten er niet alleen smakelijk maar leren er ook de Ierse uitbater kennen die begeesterd over The World Cup aan het ratelen is. Hij blijkt 2,5 jaar geleden overigens 150 dollar ingezet te hebben op een wereldtitel voor de Rode Duivels. De inzet stond toen aan 1/80. Wedden dat hij zaterdag één van onze allergrootste supporters zal zijn? Hij nodigde ons trouwens uit om samen met hem naar de match te kijken. We moeten nog even zien of we dat gaan inplannen...
Het weer : Port Angeles: miezerig bij 14°C, Mazama: zonnig en 24°C
Overnachting in Mazama Country Inn
Aantal km gereden : 387
Geen opmerkingen:
Een reactie posten